0107

Vertaling

Gegroet aan alle geëerde en lieve mensenvrienden, ik ben een moeder die sinds twee maanden aan zware en uitputtende reis is begonnen samen met haar dochter van elf en een half jaar oud.

 

De reis laat bittere herinneringen in het geheugen van mij en mijn dochter achter.

 

We zijn nu sinds 35 dagen gevestigd op het eiland Samos. De dag dat we op het eiland aankwamen en toen ze ons op het kamp binnen lieten was voor mij een ongelooflijk vreemde dag. Het lijkt hier totaal op een gevangenis. Hoewel we beseffen dat dit kamp onder toezicht van de Verenigde Naties is, zijn er toch geen behandeling of faciliteiten te bekennen die deze organisatie waard zijn. Wij zochten hier asiel als vluchteling. Persoonlijk zitten mijn dochter en ik met meer moeilijkheden dan we aankunnen.

 

Van hygiëne is op dit kamp niets te zien, niets, echt niets. Voor rust of enig comfort zijn er evenmin faciliteiten. Mijn dochter en ik, zonder beschermer, hebben geen enkele plek om veilig te rusten. 

Van water voor handen wassen of om mee af te wassen moeten we zelfs afzien. Nergens kunnen we ons schoonmaken, terwijl het nog erg warm is.

Ratten komen ’s nachts op onze tenten af. Ik blijf wakker om voor ons de wacht te houden. Enkele keren hebben ze een gat in onze tent gemaakt, dat ik dicht heb genaaid. Mannen drinken ’s nachts, en dan blijf ik weer wakker met de angst of ze mij en mijn dochter iets aan zouden doen; ik val niet in slaap.

 

We moeten in lange rijen staan voor ontbijt, lunch en avondmaal, iets wat voor mij heel moeilijk is. We zijn van de Hezare minderheid in Afghanistan en zoals in ons eigen land er veelvuldige stam- en rassendiscriminatie is, is het hier op dit kamp ook.

 

Het leven voor een vrouw alleen met haar dochter is op dit kamp echt een ramp, met mannen die met een blik duizend dingen aan je vertellen.

Dit is voor mij ontzettend moeilijk.

 

Toen we deze reis begonnen hoopten dat een dag aan zou breken vol veiligheid en rust, zonder stress voor mij en mijn dochter.