0217

Vertaling

Geachte meneer, mevrouw,

Ik kom uit Palestina. Ik ben dertig jaar oud en ik woon nu in Samos, Griekenland. Ik kwam hier na vele jaren van lijden in mijn land om hier nog meer lijden te vinden, en vanaf het eerste moment dat ik hier aankwam, vond ik dingen die ik me nooit eerder had voorgesteld.

De situatie is hier erg tragisch en ondraaglijk. Grote aantallen mensen die vierduizend overschrijden in een kamp met een capaciteit van 500 mensen en vandaar begint de crisis. Om naar de badkamer en het toilet te gaan moet je voor lange rij wachten. Ook het wachten op voedsel kan tot twee of drie uur duren, en soms keren we terug zonder te eten en moeten we wachten op de tweede maaltijd. Soms staan we van de zonsopgang tot 12 uur voor de dokterskamer en dan horen we van binnen een stem dat de tijd voorbij is en we moeten de volgende dag terugkeren. Het duurt soms tien dagen tot we geluk hebben en de dokter kunnen zien, en dan geeft hij ons alleen pijnstillers, ongeacht de ziekte, omdat er geen andere behandeling mogelijk is.

Ondanks deze frustrerende realiteit besloot ik de omstandigheden aan te vechten, ook al versloeg het leven me altijd. Ik ging naar het bos en bouwde een tent van een aantal bomen taken en nylon om de koud en regen buiten te houden, die soms een hele week kan doorgaan zonder te stoppen. Maar de winter is voorbij en de zomer is gekomen en dat betekent hoge temperaturen in de plastic tent en veel insecten die ik voor het eerst in mijn leven zie.

Kortom, ik hoop dat dit lijden snel zal eindigen. We zijn ons land uit gegaan voor een beter leven, maar helaas hebben we het tot nu toe niet gevonden. Ik ben hoog opgeleid en heb een universitair diploma en ik kan snel leren. Ik kijk uit naar een fatsoenlijk leven, zodat ik ook andere mensen kan helpen.

Een van de moeilijke dingen die ik ook wil benoemen, is de tijd die we op  interviews moeten wachten. Ik ben hier zes maanden en twee dagen en tot nu toe is er niets gebeurd en ik weet niet wanneer dat zal eindigen. De datum van mijn interview is over twee jaar en ik weet niet hoe ik die tijd in deze ellende zal besteden.

Ik ben een ambitieuze jongeman en ik haat het idee over vluchtelingen van sommige mensen, maar ik geef ze niet de schuld omdat sommige vluchtelingen niet goed zijn, maar ik verwijt de wereld, die zich niet richt op degenen die op zoek zijn naar een fatsoenlijk leven en zich alleen op de negatieve aspecten  richten.

Ik woon alleen op dit eiland. Ik heb geen vrienden of familieleden. Ik wacht op die dag waar ik goed nieuws hoor over mijn dossier van de asielorganisatie zodat ik naar de verblijfplaats van mijn familie en vrienden kan gaan. Ik ben moe van die gevangenis waar ik nu in leef nu terwijl ik geen misdaad heb gepleegd.

Uiteindelijk zijn er enkele individuele pogingen om het imago van vluchtelingen in gedachten te veranderen, omdat het oneerlijk is om mensen te stigmatiseren en vooroordelen.

Tot slot hoop ik dat er spoedig radicale oplossingen zullen komen voor de problemen van het Samos Island Kamp. Het is triest om in zo een situatie in de 21ste eeuw te moeten leven en ik hoop dat deze ellende niet blijft bestaan. Bedankt voor jullie menselijkheid, warme harten en open geesten.

Hartelijke groeten.