0333

Vertaling

Hallo,
Ik ben N., met vrouw en dochtertje uit Afghanistan. We zitten nu 10
maanden op het Griekse eiland Samos. Het lijkt hier wel een gevangenis waar er watertekort en weinig eten is. Waar alle kinderen ziek zijn en waar we geen plek hebben voor slapen of rust, tussen allerlei insecten en ratten die mensen bijten. Waar er seksueel geweld veelvuldig voor komt en waar er nauwelijks dokters zijn.

Zelf zit ik in grote stress, mijn vrouw en dochtertje lopen dag en nacht gevaar.
We slapen op de grond.

We hebben een lange moeizame reis achter de rug. Ik zal nooit vergeten dat mijn vrouw en kind bijna verdronken…. Gelukkig werden we door Europese schepen gered. Mijn kind rilde en zei in haar kindertaal “de zee nam mijn schoenen” en huilde. Ik vertelde haar dat ik nieuwe schoenen voor haar zou halen.

En nu denken we dat we in dit kamp toch verloren gaan. Een langzame
dood hebben ze ons gegeven. In Griekenland kwamen we aan en werden
gevraagd naar welk land we zouden willen, waarop we zeiden: Nederland.
Nederland vinden we leuk. Maar dat accepteerden ze niet en zeiden dat
we Griekenland maar moeten aanvaarden. Maar hier asiel krijgen lijkt onmogelijk. Mogelijk moeten we terug naar Turkije. Ik heb gezegd dat mijn vrouw zwanger is, maar er is geen zorg beschikbaar.
Ik verzoek jullie en de Nederlandse overheid omwille van ons leven, onze toekomst en
onze kinderen werkelijk een knoop door te hakken.

Hoogachtend,
N

Waar is de flessenpost gevonden