0843

Vertaling

In de naam van gij die genadig en minzaam is

Op het moment dat ik dit schrijf weet ik niet wie het zal lezen, of en waarom hij of zij over onze omstandigheden zou willen weten.

Ik begroet u namens mijn gezin en mijzelf. Ik hoop dat deze brief ooit iets zal betekenen. Ik wil u vertellen dat ik M. G. heet. Ook al willen velen niet dat hun naam bekend wordt, wil ik dat wel, opdat het uw hart bereikt als u weet wie schrijft.

Ik verliet Afghanistan op 22 jarige leeftijd, vanwege vele moeilijkheden waar ik mee kampte. Ik zocht asiel in Iran. Ik huwde daar. Maar in Iran mogen wij geen burger worden. Het leven was daar dan ook erg zwaar. Tot mijn zoon zeven was geworden. We brachten hem naar school, maar ze schreven hem niet in. Elke dag hadden we op soortgelijke wijze met discriminatie te maken. Het leven werd almaar moeilijker.

We voelden ons gedwongen Iran te verlaten. Daar hadden we gehoord dat Europa een goede plek is. Dat er mensenrechten gelden, kinderen kunnen studeren, dat ze vluchtelingen opnemen. Onze hoop was altijd dat onze kinderen niet ongeletterd en arm opgroeien. En dus vertrokken we richting Europa.

Waar ons verhaal opnieuw begon. Een tweede hoofdstuk. Ik had graag deze brief zelf aan u willen voorlezen. Maar ik kan niet weten waar en wanneer deze gelezen zal worden, als het er ooit van komt.

8/8/2018 kwamen wij aan in Griekenland. Toen we het kamp Moria (op Lesbos) van ver zagen lachten we blij en dachten eindelijk aangekomen te zijn… we hadden geen idee wat ons daarna ging overkomen. We hadden berichten gehoord dat andere landen asiel gaven, dus verwachtten niet in Griekenland te moeten blijven. Maar nee. Kamp Moria was einde verhaal.
Ze vroegen eerst, waar willen jullie heen? We zeiden Duitsland, Zweden, Zwisterland, Noorwegen,… toen lachten ze en zeiden dat het hier einde reis is.

Het was toen en daar dat al onze dromen voor onze kinderen in rook opgingen. Ze zeiden dat we hier asiel aan kunnen vragen. En toen lachte ik. Daar waar we elke dag 17 van de 24 uren in rijen voor eten of dokter staan, waar er elke dag conflicten zijn om voedsel, drinkwater, slaapplek, en dan weer met Arabieren, en dan weer met Afghanen….

Ze gaven ons een tent en plaatsten deze in de jungle, op plek 1251! waar 5 maanden lang dag en nacht slangen, ratten en andere beesten ons schrik aanjoegen. Mijn wensen voor mijn gezin heb ik aan de wind moeten geven. Mijn hoofdhaar kleurde wit. ’s Nachts huilde ik, als mijn gezin sliep.

Op een dag vertelde iemand dat je je voor (asielzoekers)woningen in kon schrijven. Ik schreef me in voor Mytilini. De organisatie haalde ons naar de stad, dat wil zeggen, naar een locatie op grote afstand van de binnenstad.
We schreven ons in voor (taal)lessen en na 4 maanden werden mijn vrouw
en ik ingeloot. We krijgen dus pas sinds een maand les. Mijn zoon mag sinds een week lessen hebben.

We zijn een arm gezin. En ons verblijf is afgelegen. We lopen dan ook een uur naar school toe. We hebben kaarten, maar die geven we aan iemand die in plaats daarvan eten voor mijn zoon koopt. Al heb ik drie keer een interview gegeven aan de autoriteiten, nog weten we niet wat er over ons beslist gaat worden. Als ze ons niet accepteren, zien we geen andere mogelijkheid dan zelfdoding. Een weg terug hebben we niet.

Einde