0318

Vertaling

Lezers van deze brief
Hallo,
Ik ben een meisje, 15 jaar oud en ik kom uit Afghanistan. Misschien heb ik een visie die verschilt van anderen. De vraag is: hoe kan ik begrijpen dat iemand tussen muizen, slangen, Jakhalzen en insecten kan leven? En hoe een paar duizend mensen er kunnen samenwonen, en zelfs een huisarts voor hen niet beschikbaar is? En hoe kan iemand maanden- of zelfs jarenlang met familieleden of vrienden in een tent samenwonen? Hoe is het mogelijk dat iemand maanden- of jarenlang alleen drie of vier dingen te eten krijgt? Hoe is het mogelijk dat iemand slechts een kledingstuk heeft en dit maandenlang moet aan hebben? Hoe is het mogelijk zoveel kinderen zonder school en onderwijs te laten opgroeien? Hoe kan dat…. Hoe kan dat…?
Ik zeg nog een keer hallo. Ik wil hier de vragen van mijn geëmigreerde vriend beantwoorden. Mijn goede vriend, we hebben veel problemen gehad om hier te kunnen komen. Elk van ons heeft zijn of haar eigen reden om familie en vrienden achter te laten, hopelijk voor een betere toekomst.
Ik zeg ja, het is mogelijk om tussen muizen, slangen, Jakhalzen en insecten te blijven leven. Ja, het is mogelijk om maanden met pijn door te brengen en niet eens een keertje door een arts behandeld te worden. Het is mogelijk om maandenlang alleen een of twee dingen te eten. Het is mogelijk om maandenlang, je kleding in de avond te wassen en ’s ochtend weer aan te doen. En ja, het is mogelijk om met familie en vrienden samen met acht mensen in een tent te wonen, terwijl deze tent eigenlijk voor drie mensen is bedoeld.
Omdat zij denken dat we immigranten zijn, schreeuwen ze, elke keer dat we bij de politie een klacht hebben ingediend: „we hebben jullie toch niet uitgenodigd om naar Samos te komen! Jullie moeten die problemen gewoon accepteren.“
Elke keer dat ik wacht en wacht om toch met een arts te kunnen afspreken, en over mijn ziektes met hem ga praten, roept deze dat met dit soort kwalen hier geen behandeling mogelijk is.
Elke keer dat ik de hele nacht in de rij stond om toch te zeggen welke klachten ik heb, hoor ik weer:“ wij hebben jullie tocht niet uitgenodigd om naar Europa te komen.“
Als immigrant ben ik getuige dat veel kinderen in het kamp geen enkele toegang tot onderwijs en school hebben, en zij lopen achter. Ik zie hier dat elke dag kinderen vergeten zijn dat zij ooit kinderen waren. En tenslotte kan ik niets meer zeggen over de talloze moeilijkheden hier in het kamp.
Ik hoop alleen, dat warme handen ook onze handen kunnen schudden. En dat ze zo menselijk zullen blijven, om iets voor ons te gaan doen.
Met veel dank

Waar is de flessenpost gevonden