0004

Vertaling

Lesbos

Beste lezer,

Ik ben 25 jaar en kom uit Syrië.

Ik ben in 2012 gevlucht vanwege oorlog, slechte omstandigheden en bedreiging met moord door Islamitische groepen. Het was: of je pakt een wapen, of je gaat dood. 

In mijn land is het heel gevaarlijk.  Je weet ‘s avonds nooit of militaire vliegtuigen je huis plat bombarderen en of je ‘s ochtends nog wakker wordt.

In 2018 is mijn vader overleden door een bombardement. Ik was daar niet bij omdat ik gevlucht was om voor mijn moeder en broertjes te zorgen. Ik kon niet naar mijn moeder toe om haar te steunen in die tragedie. En sindsdien voel ik me gestresst en mentaal slecht. Ik lijd aan angsten voor alle mensen om me heen. Ik geef mezelf de schuld van de dood van mijn vader omdat ik er niet bij was toen het gebeurde. Ik was aan het werken in Turkije. Ik verdiende daar een klein beetje geld dat ik naar mijn moeder stuurde om eten van te kopen.

Mijn baas in Turkije wist dat ik afhankelijk van hem was en heeft me uitgebuit. Ik werd slecht betaald en slecht behandeld. Later ben ik ontslagen, dus had ik geen geld meer om van te leven in Turkije. Iemand heeft mij toen geholpen door geld in te zamelen voor mijn vertrek naar Europa. Ik had het idee dat ik in Europa een goed leven zou krijgen en geld zou kunnen verdienen. Genoeg om naar mijn moeder en broers te sturen. Ik heb meerdere pogingen gedaan om naar Griekenland te varen, ik ben een paar keer bijna verdronken, maar gelukkig leef ik nog.

Vanaf het moment dat ik aankwam heb ik het gevoel dat de plek een ‘jungle’ is. Ik slaap in een akker. Het is heel vies. Ik heb geen geld. Mijn telefoon is gestolen. Ik heb niks om naar mama te sturen.

Ik ben mijn leven kwijtgeraakt door de oorlog, en hier zijn de omstandigheden voor een jonge man heel hard.

De Grieken zijn racistisch en ze houden niet van asielzoekers. 

Maar ze laten ons toch niet vrij om  weg te gaan. Wij worden gedwongen hier te blijven op deze plek vol ongedierte en ziektes. Ik lijd honger en dorst en er is gebrek aan medicijnen.

Ik lijd kou want er zijn geen kleren en dekens en geld om warme spullen te kopen heb ik niet. Het is bijna winter, straks gaat het regenen, dus mensen gaan hier straks dood van de kou.

Ik hoopte dat ik naar een vredig land ging, niet naar een land dat gevaarlijk is voor mensen op de vlucht voor oorlog.

Mijn verwachting van Europese mensen was dat ze goed en humaan zouden zijn. Maar nu weet ik niet wat mijn toekomst zal zijn, de omstandigheden worden slechter en slechter en ik vertrouw niemand meer.