0816

Vertaling

Hallo,

Ik ben een Afghaanse vrouw. Ik ben opgegroeid in een maatschappij waar ik geen enkele vrijheid had om over mijn leven of toekomst te beslissen, waar altijd anderen voor mij beslisten of kozen. Mijn leven heeft veel ups and downs gekend. Ik heb niet kunnen leven zoals ik wilde. Nu ben ik 24 jaar oud. Ik heb niet jong kunnen zijn. ik kon niet een meisje zijn zoals mijn leeftijdsgenoten. Toen ik maar iets van de wereld had begrepen, ging ik werken. Het leven is moeilijk, en ik wilde dat ik, al was het maar een beetje,  voor mezelf kon leven, studeren, vooruit gaan, iets nuttigs bijdragen in deze maatschappij, of in ieder geval in mijn gezin, Hebben vrouwen geen recht op leren of op een eigen mening?  Van mij wordt slechts verwacht dat ik ja knik. Weet u, ik wou in rust kunnen leven, maar rust heb ik niet. Ik heb het echte leven niet kunnen ervaren. Ze zeggen, God ziet op alles toe, maar waar is hij als ik hem roep? Ik voel net of er geen God voor mij bestaat.

Toen ik 23 was kwam iemand een aanzoek doen en mijn familie dwong mij met hem te trouwen. Ze zouden me slaan als ik niet zou trouwen. Ik had geen keuze. Toen vertrok hij naar Griekenland en toen moest ik mee. Ik mocht en mag niet anders.

Wat een reis. Ik ben er erg moe van. Onderweg vroeg hij mij om seks waar vrijgezelle mannen bij waren. Als ik weigerde werd ik geslagen of gaf hij mij aan andere mannen. Waar was God toen om dit tegen te houden?

En nu ben ik in een kamp, het heet Moria. Hier heb ik drie maanden met mijn man gezeten. Het is een marteling. Hij sloeg op me in waar iedereen bij stond, en schold mij uit. Uiteindelijk heb ik mijn hart bij iemand gelucht. Ik kreeg de raad hem aan te gaan klagen. Ik durfde dat eerst niet, omdat hij me bedreigde. Maar ik kon er niet meer tegen. Ik diende een klacht in. Toen hebben ze mij naar de gesloten sectie gebracht, waar ik veilig was zolang ik binnen bleef.

En nu ben ik levensmoe. Ik wil er een einde aan maken. Ik heb al een aantal mislukte pogingen gedaan.

Griekenland is een goede plek. Maar wanneer kan ik eindelijk de gesloten sectie verlaten? Ik ben bang voor mijn man, dat hij mij zal vinden waar ik ook in Griekenland ben. In Afghanistan heb ik ook niemand. En in Iran kan ik ook niet zijn, de familie van mijn man is daar. En mijn eigen familie wil dit niet begrijpen.

Wat denkt u dat ik moet doen als vrouw alleen in deze maatschappij?